Vooraf had ik gehoopt op een top-10 klassering. Achteraf gezien was dat ook realistisch aangezien de nummer 11 in Fuerteventura (de duitser Michael Ruenz), vorig jaar tijdens het EK Ironman 70.3 in Wiesbaden maar een minuut voor me zat. En ik ging er gemakshalve even vanuit dat ik een reuzenstap had gezet ten opzichte van jaar. Helaas, ik sta weer met beide benen op de grond. Welkom terug op aarde, Bob.
Het gevoel in de trainingen was goed, ervaar met zwemmen meer power in de armen en heb ook meer body (lees kilo's) gekregen. In plaats van 75 weeg ik nu zo'n 77 kg schoon aan de haak. Maar vooraf was ik toch niet zo optimistisch. Die beachstart - voor het eerst - beviel me niet zo. Met z'n allen tegelijk het water induiken, staat gelijk aan 100 procent kans dat je in de wasmachine terechtkomt. Ik stond op de tweede rij en achter mij stonden de trappelende profi-dames klaar om mij een rechtse directe uit te delen. En jawel hoor, vrijwel meteen kreeg ik een flinke stomp op m'n neus. Ik stopte even, want dacht dat ik een bloedneus had. Gelukkig bleek dit niet het geval, maar de wasmachine draaide inmiddels op volle toeren. Ik zag alle kleuren van regenboog, maar vooral veel roze (de dames droegen roze badmutsen). Geen goed teken. Ik bevond me in de staart van het peloton en kwam in het laatste groepje uit het water. Eenmaal op de fiets (na een voor mijn doen razendsnelle wissel) haalde ik meteen wat profi-vrouwen en mannelijke concurrenten in, maar echt soepel draaide het niet. Het werd niet beter en na zo'n 15 km werd ik al voor het eerst ingehaald. Dat overkomt me normaal niet zo gauw. Ik liet meteen lopen, omdat het gevoel slecht was en ik m'n eigen wedstrijd wilde rijden. Ook mentaal was ik er niet helemaal bij. Misschien was ik wel te veel aan het genieten van de rustieke omgeving dat bij vlagen toch best mooi was, ondanks het eentonige landschap. De 90 km fietsen duurden eigenlijk helemaal niet zo lang. Best gek eigenlijk. Na de tweede wissel was ik vastberaden met lopen er een lap op te geven. Vrijwel meteen haalde ik een mannetje in en voor me zag nog 2 concurrenten rap dichterbij komen. Ik kreeg zowaar moraal, raapte vlak na het keerpunt (na zo'n 7 km) de volgende op, maar kwam toen ineens de man met de hamer tegen. M'n maag begon ineens hevig te borrelen en te stuiptrekken. De onbekende gelletjes van de organisatie bleken voor mijn lichaam toch te veel gevraagd. Ik kreeg een gigantische inzinking en nam van de gelegenheid gebruik door uitgebreid de tijd te nemen om m'n blaas te legen. Na een paar colaatjes van de organisatie begon het weer een beetje te lopen, maar het was te laat om er nog wat van te maken. De klassering (21e) en tijd (4 uur en 25 minuten) waren teleurstellend. Inmiddels ken ik m'n lichaam wel een beetje en weet ik dat ik wedstrijdhardheid en ritme nodig heb om beter voor de dag te komen in volgende wedstrijden. Next race: 18 mei in Bilzen (1-100-10)!
Het gevoel in de trainingen was goed, ervaar met zwemmen meer power in de armen en heb ook meer body (lees kilo's) gekregen. In plaats van 75 weeg ik nu zo'n 77 kg schoon aan de haak. Maar vooraf was ik toch niet zo optimistisch. Die beachstart - voor het eerst - beviel me niet zo. Met z'n allen tegelijk het water induiken, staat gelijk aan 100 procent kans dat je in de wasmachine terechtkomt. Ik stond op de tweede rij en achter mij stonden de trappelende profi-dames klaar om mij een rechtse directe uit te delen. En jawel hoor, vrijwel meteen kreeg ik een flinke stomp op m'n neus. Ik stopte even, want dacht dat ik een bloedneus had. Gelukkig bleek dit niet het geval, maar de wasmachine draaide inmiddels op volle toeren. Ik zag alle kleuren van regenboog, maar vooral veel roze (de dames droegen roze badmutsen). Geen goed teken. Ik bevond me in de staart van het peloton en kwam in het laatste groepje uit het water. Eenmaal op de fiets (na een voor mijn doen razendsnelle wissel) haalde ik meteen wat profi-vrouwen en mannelijke concurrenten in, maar echt soepel draaide het niet. Het werd niet beter en na zo'n 15 km werd ik al voor het eerst ingehaald. Dat overkomt me normaal niet zo gauw. Ik liet meteen lopen, omdat het gevoel slecht was en ik m'n eigen wedstrijd wilde rijden. Ook mentaal was ik er niet helemaal bij. Misschien was ik wel te veel aan het genieten van de rustieke omgeving dat bij vlagen toch best mooi was, ondanks het eentonige landschap. De 90 km fietsen duurden eigenlijk helemaal niet zo lang. Best gek eigenlijk. Na de tweede wissel was ik vastberaden met lopen er een lap op te geven. Vrijwel meteen haalde ik een mannetje in en voor me zag nog 2 concurrenten rap dichterbij komen. Ik kreeg zowaar moraal, raapte vlak na het keerpunt (na zo'n 7 km) de volgende op, maar kwam toen ineens de man met de hamer tegen. M'n maag begon ineens hevig te borrelen en te stuiptrekken. De onbekende gelletjes van de organisatie bleken voor mijn lichaam toch te veel gevraagd. Ik kreeg een gigantische inzinking en nam van de gelegenheid gebruik door uitgebreid de tijd te nemen om m'n blaas te legen. Na een paar colaatjes van de organisatie begon het weer een beetje te lopen, maar het was te laat om er nog wat van te maken. De klassering (21e) en tijd (4 uur en 25 minuten) waren teleurstellend. Inmiddels ken ik m'n lichaam wel een beetje en weet ik dat ik wedstrijdhardheid en ritme nodig heb om beter voor de dag te komen in volgende wedstrijden. Next race: 18 mei in Bilzen (1-100-10)!